Een vulkaan die op uitbarsten staat, Polen die in de hotelkamer naast hem tot diep in de nacht feestvieren en de late bekendmaking van het parcours konden Martijn Roest allemaal niet tegenhouden om in Ecuador opnieuw wereldkampioen ID Cycling te worden, voor wielrenners met een verstandelijke beperking.
Dit artikel van mijn hand is op 30 september verschenen in het Haarlems Dagblad.
Op een vlak circuit in de drukkend hete havenstad Guayaquil maakte Martijn het wel spannend. ,,Oh nee, hij heeft niet door dat het de laatste ronde is”, verzuchtte zijn vader en begeleider Ben Roest toen er nog een halve ronde te gaan was. Dat bleek gelukkig niet het geval. In de lange eindsprint wachtte de favoriete Martijn lang en stoof uiteindelijk zonder uit zijn zadel te komen zijn taaie Ecuadoraanse tegenstander Erick Sarango in de laatste meters voorbij. Zo won de goedlachse renner na 60 kilometer koers met slechts een paar centimeter verschil. ..Het was zwaar man, want ik heb heel weinig geslapen”, zei hij vlak na de finish met rood aangelopen en bezweet hoofd. ,,Ik had wel direct door dat ik gewonnen had.” Landgenoot Joannathan Duinkerke werd derde.
Martijn Roest, die via een crowdfundingactie van deze krant naar Ecuador kon afreizen, verdedigde drie wereldtitels. Maar in de tijdrit kreeg hij al in de eerste ronde een lekke band. Hij werd toch nog knap vierde op slechts zeven seconden van het podium. Aan de afsluitende baanwedstrijden deed Martijn niet meer mee omdat zijn lijf niet goed wilde herstellen na de zware wegwedstrijd en vanwege de aanhoudende organisatorische chaos.
Hoogtekamer
Want chaos was het bij de Global Games in Ecuador. De wedstrijden zouden eigenlijk in de op 2800 meter hooggelegen hoofdstad Quito plaatsvinden en Martijn had zich dan ook in een speciale hoogtekamer voorbereid op de ijle lucht. Maar de dichtbij gelegen vulkaan Cotopaxi stond op het punt van uitbarsten en daarom is kort voor de wereldkampioenschappen besloten het hele evenement te verplaatsen naar de op zeeniveau gelegen miljoenenstad Guayaquil. ,,De stad is wel leuk, maar aan de cultuur moest ik in het begin wel een beetje wennen.”, vertelt Martijn twee uur na zijn wereldtitel gedoucht en wel in zijn hotel. ,,Ze doen allemaal zo rustig aan. Dus het is veel wachten en tot vlak voor de competitie was alles pas een beetje duidelijk. Eerder wisten ze nog niet of het doorging en waar het was.”
Dat kwam omdat meer dan de helft van het Ecuadoraanse organisatie-comité was opgestapt en een belangrijk deel van het geld bestemd voor de wedstrijden en de hotels verdwenen bleek. Tot overmaat van ramp werd Martijn in de nacht voor de wegwedstrijd tot 3 uur ‘s nachts uit zijn slaap gehouden door feestvierende Poolse basketballers in de hotelkamer naast hem. ,,Toen ik opstond had ik er geen plezier in. Ik dacht helemaal niet dat ik goed zou kunnen rijden en had me liever nog een paar keer omgedraaid.” Maar KNWU-trainer Tjeerd Mijzen hield de moed er de hele week in onder het motto: ,,Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.”
Kwalificeren
Na terugkeer in Nederland gaat Martijn Roest zich proberen te kwalificeren voor het reguliere NK Baanwielrennen. “Ik mis thuis wel en zou hier niet nog langer willen blijven. In Nederland kun je dingen plannen en hier moet je maar afwachten. En we krijgen elke dag rijst en ik ben die rijst wel een beetje zat.”
Arjan Meesterburrie 