De Nederlandse arts Els van der Linden verleent via haar medische praktijk en haar stichting ‘La Sonrisa Naranja‘ noodhulp in de zwaar door het coronavirus getroffen stad Guayaquil. Ziekenhuizen konden op het hoogtepunt van de uitbraak de stroom patiënten absoluut niet meer aan en mortuaria de doden niet. Veel mensen in haar wijk lijden ook honger, omdat ze vanwege de strenge lockdownmaatregelen nauwelijks nog hun dagelijkse kostje kunnen verdienen.
Na zes weken vrijwel onafgebroken aan het werk te zijn geweest, heeft de 42-jarige Els van der Linden dit weekend even adempauze genomen. Ze is samen met haar Ecuadoraanse man Gonzalo Bonilla al sinds 2008 actief in de ontwikkelingswijk ‘El Barrio Horizontes del Fortin’ in het noordwesten van Guayaquil. Omdat heel Ecuador nog tot zeker 4 mei in een lockdown verkeert, sprak ik haar telefonisch.
Wat kan jij als arts betekenen tijdens deze coronacrisis in Guayaquil?
“In eerste instantie de reguliere zorg, want als arts stort je je op je core business. Maar in het begin nu ongeveer 4 weken geleden waren er ineens heel veel mensen die heel erg ziek waren door het coronavirus en waar ik helaas helemaal niet zoveel voor kon doen. Dan moest ik zeggen: als ik je naar het ziekenhuis stuur wordt er waarschijnlijk niks met je gegaan, maar probeer maar. Of ik kon ze aanraden zelf zuurstof te gaan bestellen, maar dat is duur en zeker voor de mensen in deze arme wijk. Of met een spray-apparaat proberen te werken thuis. En als dat allemaal niet lukt, doe dan in elk geval maar een pan heet water om te stomen. Maar het was gewoon overmacht.”
Was er bij al die mensen ook daadwerkelijk het coronavirus vastgesteld, er is toch een groot gebrek aan testen?
“Ik weet het natuurlijk nooit zeker, want ik heb geen tests. Maar ze hebben wel alle symptomen ervan, dus dan zal het wel coronavirus zijn. Mensen met hoge koorts. Mensen die aan het hoesten zijn, maar geen slijm opgeven. Mensen die vertellen waar ze last van hebben en heel weinig zuurstof in hun bloed hebben. Die combinatie was voor mij dan wel duidelijk: dit is coronavirus. Maar het was heftig om mensen gewoon naar huis te sturen met de boodschap: ‘ik weet echt niet wat ik voor je kan doen’. Dat was heel zwaar en heel moeilijk. Ik heb ook verschillende mensen gehad die overleden zijn. Een buurman van mij van 53 bijvoorbeeld en een apotheker die al jarenlang actief was in de wijk die denk ik niet ouder dan 45 is. Het hakt er in de wijk echt in dat het mensen zijn die zo jong zijn.”
Heb je er zicht op hoeveel mensen die jij hebt gezien in je kliniek zijn overleden en hoeveel er ook herstellen?
Net als in Nederland hebben veel mensen hier in Ecuador ook gewoon een lichte infectie, ze kunnen dan best hoge koorts hebben en zich echt rot voelen, maar komen er dan weer overheen. Ook oudere mensen en ik heb geen idee waarom sommige mensen wel en andere mensen niet. In mijn eigen wijk van zo’n vier a vijf blokken weet ik zeker dat er zes tot zeven mensen zijn overleden. Maar van de mensen die bij mijn zijn gekomen moeten dat er veel meer zijn geweest. Van zeker dertig tot veertig mensen die ik heb gezien in mijn praktijk dacht ik ‘die gaan het niet overleven’.
Iedereen heeft beelden uit Guayaquil kunnen zien van families die hun overleden dierbaren improvisorisch opgebaard op straat hebben gelegd, omdat de mortuaria overbelast waren. Wat heb jij daar van meegekregen?
Het lijkt nu beter te gaan, maar een van de eerste mensen die op nationale en internationale televisie te zien waren was in mijn eigen wijk. Die mensen lagen gewoon weg te rotten in hun huis. Wat kun je ermee doen? Het is heel warm in Guayaquil. Het gaat stinken en er zijn ook nog andere mensen in huis en misschien ook wel kinderen. Dus als je geen plek vindt om die persoon te begraven dan moet ‘ie in elk geval het huis uit. Het is vreselijk en ik moet er niet aan denken dat het gebeurt, maar het gebeurde wel. Ik heb van een vrouw gehoord die zelf het coronavirus had en wiens oom overleden was in een ziekenhuis. Twee dagen later gingen ze hem zoeken en vonden in één van de containers die ze daar hadden een zak met zijn naam erop. Ze wilden hem nog één keer zien, maar toen de zak open ging bleek er iemand anders in te zitten. Zij kon dus geen afscheid nemen.
Door de lockdown mogen mensen ook niet de straat op om hun dagelijkse kostje te verdienen, dus jullie zijn ook voedselpakketten gaan uitdelen. Hoe zorg je dat die op de goede plek terecht komen?
We vragen mensen in de wijk die wij al heel lang kennen en vertrouwen wie nog wel een inkomen hebben en wie niet. En dan horen we: “Die mensen niet, want die man werkt nog en heeft nog wel een beetje inkomen, maar die mensen daarnaast die hebben echt helemaal niks meer dus die wel.” Daar varen we op. We kunnen niet alle 17.000 mensen helpen die we kennen via onze stichting, dus we moeten selecteren met hulp van mensen uit de buurt.
Waar bestaan de honderden pakketten die jullie wel uit kunnen delen uit?
We krijgen wat van de voedselbank hier in Guayaquil en we konden met hulp van Nederlandse kennissen ook bij grote bedrijven als Nirsa en Unilever/Jaboneria Nacional terecht voor grote balen pasta, dozen met tonijn en ook fruit, groente en vlees. Daarnaast kopen we zelf rijst bij met donaties uit Nederland en uit Ecuador. En met een groepje van vier, vijf mensen gaan we dan pakketten samenstellen en dat is heel veel werk, maar wel heel leuk. Iedereen werkt natuurlijk met handschoenen en mondkapjes voor. En dan kunnen alleen mensen die op de lijst staan bij ons langskomen, want we hebben niet meer pakketten. Dat is soms heel zuur en heel moeilijk, want er komen dan mensen langs die ook eten nodig hebben die niet op de lijst staan. Maar als je niet meer hebt, dan kun je ook niet meer geven.
Dat geeft aan dat de nood erg hoog is. Betekent dat ook dat de overheid faalt of is de crisis simpelweg te groot en te plotseling gekomen?
Ik wil daar niet de overheid de schuld van geven. Ik denk ook echt dat de regering probeert te helpen met die nooduitkering van 60 dollar per maand. Veel mensen hebben helemaal niets en dat is in elk geval iets. Er zijn gewoon te veel mensen die hulp nodig hebben. En als ze die lockdown niet hadden afgekondigd zouden er nog veel meer mensen dood zijn gegaan en was het nog erger geweest. Dus er zit ook niets anders op dan te zeggen ‘je moet binnen blijven, dusniet werken en geen contact met elkaar hebben’. Het is natuurlijk drie weken vreselijk geweest, maar daardoor gaat het nu stukken beter.
De regering heeft inmiddels ook aangekondigd dat de strenge lockdown vanaf 4 mei stapje voor stapje versoepeld gaat worden. Heb jij de indruk dat de ziekenhuizen het inmiddels weer aan kunnen?
Ja, want ik hoor van mijn man die voor het ministerie van Gezondheidszorg werkt en van mijn laborant van de IESS (het nationale gezondheidssysteem) dat er echt minder infecties zijn. Mensen kunnen weer naar ziekenhuizen toe als ze zuurstof nodig hebben en kunnen weer opgenomen worden, dus er komt weer ruimte. En ik merk ook in mijn eigen praktijk dat ik de afgelopen weken geen ernstige coronavirusgevallen meer heb gezien en dat is een positieve ontwikkeling.
Meer weten over het werk van Els van der Linden of een donatie doen? Ga dan naar de website van haar stichting ‘La Sonrisa Naranja’
Arjan Meesterburrie 