De kuststreek in Ecuador is na 22 uur donderdagavond plaatselijke tijd opnieuw opgeschrikt door een aantal forse naschokken, waarvan de zwaarste een kracht van 6,2 op de schaal van Richter had. Ter vergelijking: de zwaarste aardbeving die ooit in Groningen is gemeten en zoveel om te doen is, had een kracht van 3,6. Mensen gingen in paniek de straat op, maar na een eerste inventarisatie lijkt de schade mee te vallen.

President Rafael Correa was in het rampgebied tijdens de naschokken en riep mensen via Twitter gelijk op tot kalmte.

De nasleep van de aardbeving zorgt sowieso al voor een emotionele roetsjbaan. Van wonderen als dat gisternacht in Manta na 100 uur nog drie mensen levend onder het puin vandaan gehaald zijn tot de aanhoudende in- en intreurige verhalen van mensen die hun hele familie kwijt zijn of een nu pas gevonden baby met hoge koorts zonder ouders.

image1(7)

En van de hartverwarmende houtje-touwtje inzamelingsacties van particulieren en lokale radio-stations overal in het land tot moeilijk controleerbare verhalen dat corrupte politici in het rampgebied vriendjes voortrekken bij het verdelen van de hulpgoederen en dat profiteurs water, andere flesjes drank, gastanks en andere schaarse goederen in het rampgebied zouden aanbieden voor woekerprijzen.

Sommige mensen in mijn omgeving kunnen al die nare beelden niet meer aan en kijken bewust niet meer, terwijl anderen juist tot diep in de nacht aan de buis gekluisterd zitten. Er zijn volgens de laatste cijfers zeker 23.000 mensen dakloos geworden en er zijn dus ook minstens zoveel heftige verhalen.

Al met al realiseer ik me ook steeds meer wat voor een geluk het is geweest dat de aardbeving iets voor 19 uur ’s avonds heeft plaatsgevonden. Aan de kust zijn verreweg de meeste mensen dan buiten. Als de beving ’s nachts was geweest was het dodental nog veel hoger geweest dan de 577 waar het nu op staat.

Ecuadoraan onder de Ecuadoranen
Voor mij persoonlijk geldt in elk geval dat ik me voor het eerst echt Ecuadoraan onder de Ecuadoranen voel. Ik heb me ondanks dat ik hier al meer dan drie-en-een-half jaar woon, behalve een Nederlands ook een Ecuadoraans paspoort heb en inmiddels goede vrienden heb en een warme band met de schoonfamilie, toch altijd een relatieve buitenstaander gevoeld.

Maar nu ook het hotel in Manta waar ik in augustus verbleef deels is ingestort, ik daar zondag en maandag direct na de ramp het leed met eigen ogen heb gezien en de verhalen heb aangehoord en ik later ook de restauranteigenaar in Pedernales bij wie we afgelopen november drie keer hebben gegeten zwaar geëmotioneerd over het verlies van zijn zaak op televisie zag, realiseer ik me heel sterk dat het ook om míjn mensen en míjn kustplaatsjes gaat.

IMG_6998

Tijdens de Ironman in Manta op 9 augustus 2015 stonden duizenden mensen langs het parcours om alle triatleten enthousiast aan te moedigen. Nu is het daar een enorme ravage.

Ondanks het politieke geharrewar dat al is losgebarsten na de aankondiging van de belastingverhoging voor het bekostigen van de wederopbouw, maakt de veerkracht die Ecuador tot nu toe getoond heeft me ook trots. Zoals op de enorme solidariteit die mensen van arm tot rijk in deze eerste week na de aardbeving hebben getoond. Maar ook op het ongelooflijke optimisme dat ik aantrof in Manta bij de jonge ondernemer die niet alleen zijn schoenenwinkel, maar ook zijn huis kwijt was en binnen 20 uur na de ramp al oprecht lachend bezig was van zijn zaak te redden wat er te redden viel.

Ik hoop alleen dat ik me de volgende keer een trotse Ecuadoraan kan voelen na een blije gebeurtenis. Ecuador wereldkampioen voetbal 2018? Vamos La Tri!