Voormalig én toekomstig presidente Michelle Bachelet vol ambities terug in Chili

28 maart 2013

Arjan Meesterburrie Nieuws , , , , , 2 reacties

De razend populaire Michelle Bachelet is na drie jaar weer terug in Chili om opnieuw president te worden. Direct na aankomst uit New York kondigde de gematigde socialiste onder luid applaus haar kandidatuur aan. Ze moest in 2010 vertrekken, omdat de Chileense grondwet geen twee presidentstermijnen op rij toelaat.

“Wat een geluk om na drie jaar weer thuis te zijn. Daar kan niks tegenop”, zei Bachelet die de laatste jaren voorzitster was van de vrouwenorganisatie van de VN.

Image

De honderden enthousiaste aanwezigen in het cultureel centrum in de hoofdstad Santiago kregen direct duidelijkheid over het belangrijkste speerpunt van haar campagne: “Chili heeft veel prachtige dingen, maar is ook één van de landen met de meeste ongelijkheid ter wereld.”

Rijkdom eerlijk verdelen
Michelle Bachelet was in haar eerste periode zo populair onder de bevolking, omdat ze de rijkdom in Chili zo eerlijk mogelijk probeerde te verdelen. Onder haar centrum-rechtse opvolger Sebastián Piñera is de economie met zo’n 5% per jaar blijven groeien, maar is de enorme ongelijkheid nauwelijks afgenomen.

“Economische groei is essentieel voor het bereiken van onze doelen. Maar het is geen échte groei als de rijkdom van het land niet al zijn bewoners bereikt”, zei Bachelet tijdens haar enthousiast ontvangen speech.

Hervorming economie
Daarnaast kondigde de eerste vrouwelijke presidente van Chili ooit aan af te willen van de afhankelijkheid van koper en andere grondstoffen:

“We moeten ook nadenken over de fundamenten van ons ontwikkelingsmodel. We moeten de vrijwel geheel op de export van grondstoffen gebaseerde economie ombouwen tot een economie waar kennis, ondernemerschap en creativiteit de peilers vormen.”

Impuls voor links blok
Volgens een peiling van een paar maanden geleden toen het gerucht al ging dat Bachelet zou terugkeren, kan ze rekenen op 53% van de stemmen bij de verkiezingen in november. Dat zou ook een nieuwe boost geven aan het linkse blok in Latijns-Amerika.

De gematigde Michelle Bachelet kan met haar constructieve bestuursstijl veel meer betekenen voor de ontwikkeling van het continent dan fanatieke revolutionairen als de onlangs overleden Hugo Chávez of de gebroeders Castro.

Correa eist ijzeren partijdiscipline

11 maart 2013

Arjan Meesterburrie Geen categorie , , , Plaats een reactie

‘Gij zult niet corrupt zijn en geen verraad plegen aan de Revolutie van de Burgers, want anders trekken wij uw mandaat in’. Dat is de kern van de nieuwe ethische code voor parlementariërs van de regeringspartij van Rafael Correa. Er zit een aantal nuttige open deuren tussen de tien geboden, maar de meesten zijn duidelijk bedoeld om ijzeren partijdiscipline af te dwingen.

Afwijkend stemmen is niet meer toegestaan als een besluit eenmaal is goedgekeurd door tenminste de helft van de regeringsfractie PAIS. “Als je niet akkoord bent, kan je wel een alternatief voorstel doen, maar je mag niet tegenstemmen”, zei Correa eerder al in een toelichting.

Image

Het laatste gebod uit de code stelt dat de partijleiding is gemachtigd het mandaat van de parlementariër in te trekken als de regels worden overtreden.

Een gekozen volksvertegenwoordiger uit het parlement zetten is in strijd met de grondwet, dus bij het eerste incident moet duidelijk worden wat het intrekken van het mandaat in de praktijk inhoudt.

Desertie voorkomen
In de vorige kabinetsperiode zijn 11 parlementariërs ‘gedeserteerd’ en dat moet worden voorkomen doordat de nieuw geïnstalleerde parlementsleden nu trouw zweren aan de partij en de door Correa gepropageerde Revolutie van de Burgers.

Ze moeten dan ook 5% van hun salaris afstaan om die Revolutie ook financieel te steunen en zo hun loyaliteit te bewijzen. Ondanks dat Correa dat al ver voor de verkiezingen had aangekondigd is dat nu toch even slikken voor sommige parlementariërs.

Minimale aanwezigheidsplicht
Ook moeten parlementsleden beloven bij tenminste een kwart van alle vergaderingen aanwezig te zijn. Daar zal je nog steeds niet snel overspannen van raken, maar geld opstrijken zonder daar ooit iets voor te doen kan daarmee in elk geval niet meer.

De ethische code is verder doordrenkt van regels die corruptie tegen moeten gaan. En dat is hard nodig, want parlementsleden staan erom bekend baantjes toe te spelen aan vrienden en familie en ook publiek geld aan te wenden voor particuliere belangen.

Cynisme moeilijk uit te roeien
Het cynisme over politici die alleen op eigen gewin uit zijn zal met deze code zeker niet veranderen, daarvoor kent Ecuador een te lange historie van corruptie.

Maar er is in ieder geval de intentie om enige parlementaire ethiek hoog te houden waar journalisten en de oppositie de regeringspartij aan kan houden. Dat is weliswaar een stap vooruit, maar de ijzeren partijdiscipline zal het politieke debat en de vrije gedachtevorming geen goed doen.

Al is fractiediscipline zeker niet exclusief voorbehouden aan socialistische latino’s, vraag dat maar aan Jeanine Hennis-Plasschaert van de ‘liberale’ VVD.

De tien geboden op rij (vrij vertaald):

1) Gij zult zich absoluut eerlijk gedragen als u omgaat met publiek geld. Gij zult ook altijd handelen in het algemeen belang

2) Gij zult uw macht niet gebruiken voor privé-belangen

3) Gij zult actief meedoen aan discussies en besluitvorming binnen de partij

4) Gij zult de besluiten van alle instanties van onze beweging die met meerderheid van  stemmen zijn genomen respecteren en steunen

5) Gij zult 5% van uw salaris afstaan aan de Alliantie PAIS ter ondersteuning van alle taken van de beweging

6) Gij zult als één blok samenwerken met adviseurs in dienst van het partijprogramma

7) Gij zult zoveel mogelijk aanwezig zijn bij vergaderingen in het parlement, in ieder geval bij 25% van de zittingen

8) Gij zult permanent verantwoording afleggen over de bevoegdheden die u heeft gekregen door de verkiezingen

9) Gij zult u met volle overtuiging inzetten om de Alliantie PAIS uit te breiden en diep laten wortelen in alle hoeken van het land

10) Het niet nakomen van deze code machtigt de leiding van de partij om uw mandaat in te trekken

Ook zonder Chávez strijd tegen ‘kapitalistische bloedzuigers’

1 maart 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Nieuws , , , , 3 reacties

“We moeten elkaar liefhebben en helpen, hoe moeilijk dat ook is met al die kapitalistische bloedzuigers”. Vice-president Nicolás Maduro werkt duidelijk aan zijn socialistische profiel als beoogd opvolger van de doodzieke Hugo Chávez. Overal in Venezuela hangen inmiddels grote posters van Maduro, die gisteren duidelijk maakte dat Chávez nu echt voor zijn leven aan het vechten is.

Nicolás Maduro

Uit de manier waarop Maduro praat, blijkt dat hij al langzaam afscheid aan het nemen is van Chávez: “Onze commandant is nu zo ziek, omdat hij zijn leven heeft gegeven voor mensen die niks hebben.”

Toen hij gisteren liet weten dat Chávez voor zijn leven vecht, nam hij het woord herstel niet meer in de mond. Eerder gingen opmerkingen over de moeizame strijd die de president voert tegen kanker wel altijd gepaard met optimisme over zijn herstel.

De mysterieuze doodsstrijd van Chávez
Er doen dan ook steeds meer geruchten de ronde over de situatie van Chávez. Zo zei een ex-ambassadeur van Panama eerder deze week van hooggeplaatste regeringsfunctionarissen te hebben gehoord dat Chávez al sinds 30 december hersendood is. Afgelopen zondag zou hij op initiatief van zijn dochters zelfs zijn losgekoppeld van alle machines.

Volgens het Spaanse ABC ligt Chávez inmiddels niet meer in het Militair Hospitaal van Caracas om daar verder behandeld te worden, maar is hij overgebracht naar het presidentieel verblijf op het eiland La Orchila. Beide verhalen zijn nog op geen enkele manier bevestigd.

Studentenprotesten
Venezolaanse studenten eisen in demonstraties de waarheid over de gezondheidstoestand van Chávez. Hij heeft al bijna drie maanden geen enkel levensteken gegeven, behalve drie tweetjes waarvan het nog maar de vraag is of die van hemzelf afkomstig waren.

Volgens de nu voor de vierde dag op rij protesterende studenten moet Chávez zich in het openbaar vertonen en snel weer aan het werk en anders moet de regering erkennen dat hij het land niet mee kan leiden.

Studentenprotest Venezuela

Nieuwe verkiezingen in aantocht
Er zijn duidelijke aanwijzingen dat de regering zich aan het klaarmaken is voor nieuwe verkiezingen. De straten hangen inmiddels vol met posters van de besnorde vice-president Maduro, die door Chávez zelf is aangewezen als opvolger tijdens zijn laatste openbare optreden begin december.

Uit de laatste peilingen blijkt dat voormalig buschauffeur Maduro de presidentsverkiezingen gaat winnen als ze nu worden gehouden. Hij zou dan 50% van de stemmen halen tegen 36% voor oppositieleider Henrique Capriles.

Zelfvertrouwen bij Capriles
Capriles verloor in oktober nog de laatste presidentsverkiezingen van Chávez, maar heeft er na zijn winst bij latere regionale verkiezingen tegen twee voormalig vice-presidenten alle vertrouwen in:

“Ik heb al twee vice-presidenten vermorzeld, laat die derde maar komen!”, zei hij eerder deze week strijdlustig.

Memo VS over overgangsproces
De Verenigde Staten hebben al een memo klaarliggen voor het overgangsproces als Hugo Chávez straks niet alleen in de praktijk, maar ook formeel president-af is. Dat liet de Amerikaanse vertegenwoordigster voor Latijns-Amerika Roberta Jacobson gisteren weten.

“Het belangrijkste is dat er vrije, open en rechtvaardige verkiezingen worden georganiseerd”, stelt ze. “En we hopen dat we over een paar jaar concretere hulp kunnen bieden”.

Chávez vergeleek Bush met duivel
Jacobson doelt daarmee op de nu nog gespannen verhouding tussen de kapitalistische VS en het streng-socialistische Venezuela, mede ook door alle tirades van Hugo Chávez in het verleden.

Zo zei hij tijdens een VN-vergadering ooit over George W. Bush: “De duivel was hier gisteren. Het ruikt vandaag nog naar zwavel.”

Bush en Chávez

Kapitalistische bloedzuigers
Nicolás Maduro heeft in Chávez in elk geval een goede leermeester gehad in het heftig afkeuren van het kapitalisme. Ook al zegt hij het met minder stemverheffing dan ‘El Comandante’, zijn teksten zijn er niet minder scherp om:

“Het socialisme moet een spirituele dimensie hebben. We moeten elkaar liefhebben en helpen. Alleen dan kunnen we een echte samenleving bouwen, hoe moeilijk dat ook is met al die kapitalistische bloedzuigers.”

Hugo Chávez kan zijn mysterieuze doodsstrijd dus gerust opgeven in de wetenschap dat het met zijn gedachtegoed wel snor zit bij beoogd opvolger Nicolás Maduro.

Pensioenleeftijd Cuba blijkt 86 jaar

24 februari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Nieuws , , , 3 reacties

Het einde van het tijdperk Castro dat begon in 1959 is in zicht. De 81-jarige president Raúl Castro kondigde gisteravond aan het na zijn nieuwe regeringstermijn van vijf jaar voor gezien te houden. Hij wees ‘benjamin’ Miguel Díaz-Canel aan als eerste vice-president en daarmee beoogd nieuw leider van Cuba.

“Wat het meest tot tevredenheid stemt is dat we in alle rust en volle overtuiging de verantwoordelijkheid voor het verder uitbouwen van het socialisme kunnen overdragen aan nieuwe generaties”, zei Raúl Castro tijdens zijn toespraak in het ‘parlement’ na zijn herbenoeming als president.

Image

Afgelopen vrijdag hintte Castro al op zijn pensioen en nu blijkt hij zijn eigen pensioenleeftijd dus op 86 te hebben gesteld. Als hij voor het verstrijken van zijn nieuwe regeringstermijn niet al overlijdt natuurlijk.

Maar gezien de energie die hij uitstraalde tijdens zijn speech zal het zo’n vaart niet lopen. Raúl is geen frisse revolutionair meer, maar zeker ook niet te vergelijken met andere terugtredende leiders als de paus en Hugo Chávez.

Relatief korte toespraak
Zijn toespraak duurde overigens niet meer dan een klein half uurtje. Een schril contrast met oudere broer Fidel, die nog altijd in het Guinness Book of Records staat met een speech van zeven uur en tien minuten tijdens het Communistische Partijcongres in 1986.

Raúl had gisteravond ook niet de agressieve stijl van Fidel, maar was wel trouw aan zijn gedachtegoed ondanks de aanzwellende kritiek daarop:

“Ik ben niet tot president gekozen om het kapitalisme her in te voeren op Cuba en ook niet om de Revolutie te verraden. Ik ben herkozen om het socialisme te verdedigen, te onderhouden en voort te zetten en niet om het te vernietigen.”

Cynische reactie dissidente Yoani Sánchez
De dissidente blogster Yoani Sánchez reageert vanuit Brazilië tamelijk cynisch op de aanstelling van de nu 52-jarige kroonprins Díaz-Canel: “Zijn benoeming is een stap voorwaarts voor Cuba. Niet uit ideologisch oogpunt, maar wel omdat we nu eindelijk een vice-president hebben van onder de tachtig.”

Het voorzichtige hervormingsproces dat Raúl Castro heeft ingezet gaat Sánchez en andere tegenstanders van de regering veel te langzaam. In dat opzicht wel bijzonder dat de Castro-brothers zich nog steeds revolutionairen noemen, want hun socialistische revolutie duurt al 62 jaar!

‘Groentje’ Díaz-Canel draait al lang mee 
Miguel Díaz-Canel is de eerste vice-president die na de machtsgreep van Fidel Castro is geboren. Ondanks dat hij relatief een groentje is, draait de vijftiger al tientallen jaren mee in de partij. Díaz-Canel is van oorsprong elektrotechnicus en was al minister van hoger onderwijs onder Castro.

Miguel Díaz-Canel (midden) tijdens zijn ministerschap in 2010

Als beoogd opvolger van de Castro-brothers moet hij de ‘revolutie’ voortzetten, maar om Cuba echt de 21e eeuw in te helpen zal dat vooral betekenen dat hij het trage hervormingsproces flink moet versnellen.

Achterhaalde dromen
Want nog meer jaren van onvrijheid en toenemende armoede zullen de Cubanen niet pikken en zeker niet van iemand die niet Castro heet van achteren.

De revolutionaire dromen van Fidel Castro en Che Guevara uit de jaren vijftig hebben inmiddels nu eenmaal een langere grijze baard dan Fidel zelf.

Wie het Spaans machtig is kan hier de hele speech van Raúl Castro nalezen.

Ya Tenemos Presidente, Tenemos a Rafael!

17 februari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Leven in Ecuador, Nieuws , , , , 3 reacties

“Deze overwinning is van jullie”, schreeuwt de met verpletterende meerderheid herkozen president Rafael Correa het volk toe, vanaf het balkon van het presidentieel paleis. Het campagnelied Ya Tenemos Presidente, Tenemos a Rafael (We hebben al een President, we hebben Rafael) is uitgekomen. De socialistische Correa kan nu nog 4 jaar verder met zijn ‘Revolutie van de Burgers’.

Balkonscene

Na het tellen van ruim de helft van de stemmen staat Correa op 57%, tegen 24% voor zijn belangrijkste tegenstrever Guillermo Lasso, de conservatief-liberale bankier.

In Nederland zou het niet voor te stellen zijn dat Mark Rutte of wie dan ook met zo’n meerderheid wordt gekozen, als we al onze president zouden mogen kiezen natuurlijk. Het staat in elk geval gelijk aan 85 zetels in de Tweede Kamer.

Geen tweede ronde
Met deze overduidelijke overwinning is zoals verwacht geen tweede verkiezingsronde nodig. Het is al de tweede keer op rij dat Correa in de eerste ronde de presidentsverkiezingen wint.

Uniek in de geschiedenis van Ecuador, want veel voorgangers werden door een woedende menigte uit hun paleis gejaagd. Vaak al na slechts één jaar aan de macht te zijn geweest.

Verantwoordelijkheid
Rafael Correa heeft wel een enorme verantwoordelijkheid op zijn schouders gekregen. Want de quick-wins van zijn ‘revolutie’ heeft hij al gerealiseerd, zoals het verhogen van de bijstand, het verbeteren van het dramatische wegennet en het gratis toegankelijk maken van onderwijs en zorg.

Op een persconferentie direct na zijn overwinning zei Correa dat de veranderingen in Ecuador nog niet ‘onomkeerbaar’ zijn. Hij vindt dat het land nu écht moet veranderen, want anders verandert het nooit.

Overwinning opgedragen aan Chávez
Volgens Correa zelf is zijn herverkiezing niet alleen goed nieuws voor Ecuador, maar is het goed nieuws voor heel Latijns-Amerika. Hij draagt zijn overwinning dan ook deels op aan de doodzieke Hugo Chávez en kreeg ook direct de felicitaties van Chávez (of waarschijnlijker van zijn PR-medewerker) en van Raúl Castro.

Image

Er is door het verzwakte Castro-regime en de aanhoudende afwezigheid van Chávez ook de vacature van regionaal socialistisch leider ontstaan. Correa zou dat baantje wel op zich willen nemen. En ook al is Ecuador een onbeduidend landje op het continent, zijn intelligentie en charisma compenseren een hoop.

Lasso slechte verliezer
De conservatief-liberale bankier Guillermo Lasso kreeg het woord ‘gefeliciteerd’ niet over zijn lippen toen hij zijn aanhang toesprak. Wel zei hij ook iedereen die níet op hem heeft gestemd te respecteren, omdat ze deel hebben genomen aan het democratisch proces.

Lasso noemde Ecuador ook nog ‘het mooiste land ter wereld’. Wel bijzonder dat er geen mooier land is dan het land waar zijn aartsrivaal Correa al ruim 6 jaar aan de macht is.

Andere verliezers
De sociaal-liberale Mauricio Rodas toont zich een heel wat beter verliezer. Hij feliciteert Correa met het succes dat het succes van alle Ecuadoranen moet worden.

De geflipte bananenmiljardair Álvaro Noboa die nog geen 4% van de stemmen haalde zegt zich niet te herkennen in de uitslag, maar hem wel te érkennen.

Glashelder mandaat
Wat blijft staan na vandaag is dat Rafael Correa na een korte maar hevige campagne geheel democratisch een glashelder mandaat heeft gekregen om al zijn plannen voor een beter Ecuador te verwezenlijken.

Geheel democratisch, want volgens internationale waarnemers zijn de verkiezingen zonder noemenswaardige incidenten verlopen. Dat erkent zelfs de slechte verliezer Guillermo Lasso.

De kritiek dat Correa zich als dictator ontpopt is dan ook niet terecht. Tijdens zijn overwinningstoespraak benadrukte hij voor de zekerheid ook nog eens dat dit zijn laatste termijn wordt als president. In die zin dus niet te vergelijken met zijn politieke vrienden Chávez en Castro.

Westerse bril
En wat wij met onze westerse bril ook van zijn populisme en harde aanpak van kritische journalisten mag vinden, het Ecuadoraanse volk heeft de charismatische Correa opnieuw in de armen gesloten.

Volk

En hij schreeuwt ze dan wel toe vanaf het balkon van het presidentieel paleis, maar hij woont daar in tegenstelling tot zijn voorgangers niet. Te patserig.

Alle acht presidentskandidaten onder de loep

6 februari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Leven in Ecuador , , , , , , , , , , 4 reacties

Middenin de campagne is Ecuador opgeschrikt door een gek die met een mes twee mensen doodde die op de verkiezingskaravaan van Rafael Correa stonden te wachten. Vooralsnog wordt het beschouwd als treurig maar op zichzelf staand incident. Het leidt even de aandacht af van de felle strijd om de gunst van de kiezer.

Over ruim anderhalve week zijn de verkiezingen, op zondag 17 februari om precies te zijn. Dan geldt in het hele land een alcoholverbod. Dus Ecuadoranen kunnen dan nuchter kiezen welk van de acht kandidaten ze het presidentschap voor de komende vier jaar toevertrouwen. Hier een nuchter overzicht van alle kandidaten:   

1. Rafael Correa – ‘We hebben al een president’

Rafael Correa

De overwinning kan Rafael Correa niet ontgaan, de vraag is alleen hoe groot zijn winst wordt. Hij haalt voorlopig rond de 50% in de peilingen. Zijn campagne-motto is ‘Ya Tenemos Presidente’ (We hebben al een president). Correa wil dan ook zijn ‘Revolutie van de Burgers’ afmaken: Een eerlijker verdeling van de weinige welvaart, gratis en goed onderwijs en gezondheidszorg en het verder verbeteren van het bij zijn aantreden in 2006 dramatische wegennet.

Lees hier meer over Rafel Correa: “Hoezo verkiezingen? We hebben al een president!“

2. Guillermo Lasso -Voormalig bankier belooft miljoen nieuwe banen

Lasso

De steenrijke conservatief-liberale Guillermo Lasso wil banen scheppen. Hij belooft één miljoen nieuwe banen, omdat ‘werk de enige weg is uit de armoede en niet de bijstand’. Lasso pleit als voormalig topbankier voor een vrije markt en het aanhalen van de banden met de VS. Verder is hij als vroom christen tegen abortus en het homohuwelijk.  

Lees hier meer over Guillermo Lasso: “Lauw enthousiasme voor enige serieuze tegenkandidaat Correa“

3. Lucio Gutiérrez – Pragmaticus of opportunist?

Lucio Gutiérrez

Oud-kolonel Gutiérrez pleegde in 2000 een mislukte staatsgreep en werd toen hij later legaal was verkozen tot president uit zijn paleis gejaagd. Positief geformuleerd is het een pragmaticus, negatief geformuleerd een opportunist. Gutiérrez vindt zichzelf niet links en niet rechts, maar brengt deze campagne vooral rechtse thema’s in. Zo pleit hij voor wapenbezit, visa voor buitenlanders en vrije handel.

Lees hier meer over Lucio Gutiérrez: “Presidentskandidaat met bizar politiek verleden“

4. Álvaro Noboa – Bananenmiljardair op zoek naar macht

Álvaro Noboa

De bananenmiljardair Álvaro Noboa doet al vanaf 1998 aan elke verkiezing mee, maar zonder succes. Hij wordt in één van de kranten hier omschreven als ‘magnaat geobsedeerd door de macht, maar zonder ideologie’. Noboa pleit nu voor een beter investeringsklimaat, lagere belastingen en bestrijding van de armoede.

5. Norman Wray – Frisse democraat

Norman Wray

De 43-jarige Norman Wray behoort niet tot de ouwe kliek van politici die al jarenlang dezelfde riedel houden. Hij pleit voor democratische hervormingen. Zo wil Wray meer macht voor het parlement en minder voor de president, transparantie van de regering en een grootscheepse hervorming van het rechtssysteem.

6. Nelson Zavala – De Bijbel als leidraad

Nelson Zavala

De zwaargelovige pastoor Nelson Zavala wil de Grondwet hervormen met de 10 geboden als uitgangspunt. Hij pleit ook voor hernieuwde focus op landbouw, omdat dat de eerste economische activiteit was in de Bijbel. Verder wil Zavala aandacht voor gezinswaarden, opvoeding en bestrijding van de armoede.

7. Mauricio Rodas – Tegen machtsmisbruik en vóór internet voor iedereen

Mauricio Rodas

De moderne Mauricio Rodas wil de grondwet hervormen om te komen tot een ‘verantwoordelijke regering’ en om machtsmisbruik door de president te voorkomen. Verder wil hij dat iedere Ecuadoraan toegang krijgt tot internet, wil hij massa-toerisme stimuleren en pleit hij voor ondersteuning van de agrarische sector.

8. Alberto Acosta – Revolutionair en anti-globalist

Alberto Acosta

Alberto Acosta was Minister van Energie in de huidige regering van Correa. Maar hij stelt dat de president wel links praat, maar rechts handelt. Acosta is anti-globalist, sympathiseert met de indianenbevolking en pleit voor een échte socialistische revolutie in plaats van de afgezwakte plannen van Rafael Correa.

Keuze genoeg
Er valt al met al dus echt wel wat te kiezen in Ecuador op 17 februari, maar door de enorme verdeeldheid onder de tegenkandidaten en de presidentsbonus  zal Rafael Correa er toch met zeker de helft van alle stemmen vandoor gaan.

Nieuwe latino-hobby: Europa uitlachen

25 januari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Nieuws , , , , , 1 reactie

“Europa is in crisis, maar met ons gaat het beter dan ooit!” De Chileense president Sebastián Piñera kan het in aanloop naar de grote top tussen Europese en Latijns-Amerikaanse leiders niet laten de EU de nieuwe realiteit in te wrijven. 

“De 19e en de 20e eeuw waren niet van ons, maar de 21e hopelijk wél”, zei Piñera tegen journalisten in Santiago de Chile. Hij wijst daarbij op de enorme stagnatie en werkloosheid in Europa, terwijl de economie in Latijns-Amerika maar blijft groeien. En ondanks de nog altijd enorme inkomensongelijkheid leven ook steeds minder latino’s in armoede.

Image

Cristina Fernández
De Chileense president is niet de enige die Europa fijntjes met de neus op de feiten drukt. Zijn Argentijnse collega Cristina Fernández houdt het afgelopen jaar maar niet op met het bekritiseren van de EU en met name Spanje:

“Ik heb het idee dat ze er in Europa helemaal niks van begrijpen”, verzuchtte ze onlangs nog. “Hoe kan je nou blijven praten over groei als mensen werkloos raken en hun huis verliezen. Het doet denken aan Argentinië vlak voor het faillissement in 2001. Toen werd ook steeds verzekerd dat al het geld op de bank veilig was.”

Nu zullen veel Argentijnen zich afvragen of de presidente het zelf wel begrepen heeft, want de Argentijnse economie is inmiddels ook bijna tot stilstand gekomen.

Ingehouden lachen om Duitsland
Een analist van de zakenkrant ‘El Financiero’ schrijft vandaag: “De Europese leiders weten dat ze Latijns-Amerika nu nodig hebben met de enorme recessie in Spanje en Italie. Zelfs de Duitse economie groeit met slechts één procent.”

Er staat nog net geen smiley-teken achter, maar heel erg vinden ze het hier niet dat Duitsland het slecht doet.

Terugkerende emigranten
Ook in Ecuador merk je aan verhalen van teruggekeerde emigranten dat ze hier nu meer toekomst zien dan in Europa. Veel Ecuadoranen komen mede door stimuleringsmaatregelen van de regering Correa terug uit Spanje en Italië waar simpelweg geen werk meer is.

Zo sprak ik met een taxi-chauffeur die jarenlang als bouwvakker rond het Italiaanse Trento heeft gewerkt. Maar nu er daar nauwelijks nog wat te bouwen valt, werkt hij liever in z’n eigen Cuenca ‘de ballen uit z’n broek’, zoals hij het vrij vertaald omschreef.

De kranten staan hier vol met vergelijkbare verhalen. En voor mijn vrouw was de kans om hier het goedlopende restaurant van haar ouders over te nemen na het jarenlang tevergeefs zoeken naar een goeie en leuke baan in Nederland, uiteindelijk ook één van de belangrijkste redenen om terug te keren.

Leren van fouten
Volgens de Chileense president Piñera is Latijn-Amerika nu springlevend omdat het heeft geleerd van zijn eigen fouten. Hij doelt op het overwinnen van de enorme Latijns-Amerikaanse schuldencrisis in de jaren ’80 door herstructurering van de schulden.

Piñera zegt daarmee impliciet ook dat Europa nu ook maar eens moet gaan leren van de gemaakte fouten en Griekenland, Italië en Spanje moet helpen door meer schulden kwijt te schelden. Alleen dan kan Europa net zo’n wedergeboorte meemaken als Latijns-Amerika.

Grote mond niet helemaal terecht
Nu is de grote mond van al die latino’s natuurlijk best even lekker voor ze, wetende dat in Europa en vooral de VS vaak op hen wordt neergekeken. Maar ondanks dat de middenklasse het hier goed heeft, leeft op dit continent nog altijd zo’n 30% van de mensen in armoede.

Image

Dat is wel een flinke afname in vergelijking met zo’n tien jaar geleden, maar nog altijd niet te vergelijken met de nog altijd grotere en vooral veel eerlijker verdeelde welvaart in Europa.

Juist méér samenwerking in Latijns-Amerika

23 januari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Nieuws , , 1 reactie

Terwijl de Britse premier Cameron pleit voor minder Europese integratie én een referendum over een eventueel Brexit, ziet Latijns-Amerika de Europese Unie juist als groot voorbeeld. Vanaf vrijdag ontmoeten EU-leiders als Merkel, Barosso en Van Rompuy de leiders van het Latijns-Amerikaanse CELAC in de Chileense hoofdstad Santiago.

CELAC

De CELAC bestaat uit alle onafhankelijke landen op het Amerikaanse continent met uitzondering van de VS en Canada. De gemeenschap is in februari 2010 opgericht om meer politiek en economisch samen te werken én gezamenlijk een vuist te kunnen maken tegen de almachtige Verenigde Staten.

Komende vrijdag houdt de CELAC voor het eerst in haar huidige vorm een gezamenlijke top met de Europese Unie. In Chili zijn vanuit Europa onder meer de Duitse bondskanselier Angela Merkel, EC-voorzitter Jose Manuel Barosso, EU-president Herman van Rompuy en de Spaanse premier Mariano Rajoy te gast.

-

Met dit heftige gebaar past Merkel wel tussen al die Latijns-Amerikaanse leiders

Timmermans ontmoet Chávez helaas niet
Voor Nederland reist minister Frans Timmermans af naar het deze week met waterproblemen Santiago. Dan kan de PvdA’er gelijk even terug naar de socialistische wortels van zijn partij met Raúl Castro, die na de top voorzitter wordt van de CELAC, in hetzelfde hotel. Wat dat betreft is het jammer dat de zieke Hugo Chávez ontbreekt. Want de gemoedelijke Limburgse Fransje schouder aan schouder met ‘El Comandante’ was een mooi plaatje geweest.

Het doel van de top in Chili is een verdrag voor samenwerking en investeringen in duurzame ontwikkeling, maar Van Rompuy heeft al laten weten dat er wat hem betreft zeker ook gesproken moet worden over verdere integratie in Latijns-Amerika.

Zuid-Amerikaanse douane-unie
Naast de CELAC is er in Zuid-Amerika ook nog de douane-unie Mercosur. Die gaat naar Europees voorbeeld nog veel verder met integratie dan de CELAC. Met vrije handel en zoveel mogelijk vrij verkeer van personen, goederen en diensten.

De Mercosur bestaat uit Brazilie, Argentinie, Uruguay, Venezuela. het tijdelijk geschorste Paraguay waar vorig jaar president Fernando Lugo niet geheel rechtmatig is afgezet én de geassocieerde leden Bolivia, Peru, Chili, Colombia en Ecuador. Die laatstgenoemde Andeslanden willen niks liever dan zoveel mogelijk samenwerken met de economische grootmachten Brazilie en Argentinie.

Overweldigend ‘Si!’ voor samenwerking
Dus als je hier in de Andesregio naar Brits voorbeeld een referendum houdt over ‘in or out’ welk continentaal samenwerkingsverband dan ook, dan zal er met overweldigende meerderheid voor ‘in’ worden gestemd.

Nou is er in Latijns-Amerika ook nooit sprake van een Babylonische spraakverwarring zoals soms in Brussel en Straatsburg, want het hele continent spreekt Spaans of het verwante Portugees: Más integración? Si!

Hoezo verkiezingen? We hebben al een president!

15 januari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Leven in Ecuador, Nieuws , , , 1 reactie

Met ruim 60% in de peilingen hoeft president Rafael Correa zich weinig zorgen te maken om zijn herverkiezing. Zijn campagnelied luidt dan ook: “Ya tenemos presidente, tenemos a Rafael!” Correa zingt in één van de vele clips van dat lied voor een goedgevuld stadion zelf keihard het eerste deel van het aanstekelijke refreintje: “We hebben al een president”. Om daarna zijn aanhagers uit volle borst te laten terugschreeuwen: “We hebben Rafael!”

Juichende Correa

De charismatische Rafael Correa is al sinds 2006 aan de macht en is nog lang niet uitgeregeerd. Een serieuze tegenkandidaat binnen én buiten zijn eigen partij is er niet. Correa gaat nu voor een absolute meerderheid van tweederde van de zetels in het parlement. Dan hoeft hij niet bang meer te zijn voor tegenwerking bij het verder uitvoeren van zijn linkse hervormingsprogramma.

Van Chavimse naar Correïsme?
In zijn officiële campagnevideo benadrukt Correa o.a. verbeteringen in het onderwijs en de inderdaad zichtbare verbetering van de wegen, maar vooral ook de positieve en constructieve mentaliteit van 80% van het volk. Die andere 20% benoemt hij niet expliciet, maar die bestaat hem kennende ongetwijfeld uit het grootkapitaal, de rechtse oppositie en zijn vijanden van de vooringenomen pers.

Nu het einde van het Chavisme nadert, ontstaat er hier wellicht de mildere Correïsme-variant. Net als zijn politieke vriend Chávez heeft Correa het arme deel van de bevolking zelfbewustzijn én een iets beter bestaan gegeven. Hij wordt door grote delen van het volk dan ook op handen gedragen, maar toch neemt het hier niet zulke groteske vormen aan als in Venezuela.

Verkiezingskaravaan
Alle presidentskandidaten en dus ook Correa trekken deze weken kriskras door het land om zich aan het volk te tonen. Op open auto’s met harde muziek en geschreeuw door megafoons met veel mensen met vlaggen langs de kant. Het doet mij elke keer denken aan de reclamekaravaan van de Tour de France.

De campagne-karavaan

Deze manier van campagne voeren is hard nodig, want de harten van de stemplichtige Ecuadoranen verover je echt niet met een politiek debat. Muziek, populistische leuzen en een vorm van persoonsverering horen hier bij de cultuur.

Vice-president aan de macht
Net als in Venezuela is vanaf vandaag ook hier de vice-president aan de macht. Rafael Correa heeft het parlement toestemming gevraagd én dat ook gekregen om zich van 15 januari tot en met 14 februari vol op zijn verkiezingscampagne te kunnen storten. Vice-president Lenín Moreno handelt de lopende zaken af tot de verkiezingen.

Na verkiezingsdag op 17 februari is het als er geen gekke dingen gebeuren weer gewoon Rafael Correa die de touwtjes in handen neemt. Want zoals hij zelf al zingt: “Ya tenemos presidente!”

Klik hier om het hele campagnelied met bijbehorende officiële video te beluisteren en bekijken.

Trucs om Chávez aan de macht te houden

8 januari 2013

Arjan Meesterburrie Analyse, Nieuws , , , 1 reactie

Over en weer beschuldigen chavisten en de oppositie elkaar nu al van een staatsgreep. Twee dagen voordat Hugo Chávez zijn presidentiële eed zou moeten afleggen, is de spanning in Venezuela te snijden. Het is zo goed als uitgesloten dat Chávez overmorgen in Caracas is, maar daar organiseren zijn partijgenoten vanaf 10 uur ’s ochtends wel een grote manifestatie.

Chávez verblijft nog altijd op Cuba na zijn vierde operatie tegen kanker. Volgens het laatste officiële communiqué van gisteravond is zijn situatie ‘stabiel’. De Argentijnse presidente Cristina Kirchner heeft aangekondigd hem vrijdag op te zoeken in het ziekenhuis in Havana. Maar is Chávez dan nog de wettelijke president van Venezuela?

Hugo Chávez

De nu tegen kanker vechtende president Hugo Chávez in betere tijden

Niet absoluut afwezig
Volgens de grondwet moeten er binnen 30 dagen nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven als Chávez “absoluut afwezig” is op 10 januari, de dag van zijn inhuldiging. En daar zit ‘m nu net de kneep.

Want die formulering laat ruimte voor een inauguratie vanaf zijn ziekenhuisbed op Cuba die dan bijvoorbeeld op grote schermen wordt uitgezonden voor het presidentiële paleis. Chávez is dan wel fysiek afwezig, maar zeker niet “absoluut afwezig”.

Grote politieke manifestatie
Congresvoorzitter Cabello heeft iedereen opgeroepen donderdag naar het paleis te komen en naar verwachting zullen er honderdduizenden mensen op de been zijn.

Hoogstwaarschijnlijk zullen politieke vrienden als de presidenten Correa (Ecuador), Morales (Bolivia) en Mujica (Uruguay) ook aanwezig zijn bij de grote bijeenkomst in Caracas en wie weet welke Zuid-Amerikaanse leiders nog meer

Uitstel inauguratie
Overigens is het ook nog steeds een hele reëele mogelijkheid dat de beëdiging wordt uitgesteld. Het toegestroomde volk kan dan zijn grote liefde tonen voor Chávez en de stille hoop van zijn aanhangers is dat hij alsnog helemaal opknapt.

Dan zou hij als een ware onsterfelijke over een paar weken toch nog feestelijk ingehuldigd kunnen worden in zijn eigen hoofdstad. Maar ook als Chávez niet zou herstellen, dan winnen zijn partijgenoten in elk geval tijd.

Staatsgreep?
De oppositie vindt dat het zo flexibel omspringen met de grondwet neigt naar een staatsgreep. De bij de afgelopen verkiezingen belangrijkste tegenkandidaat Henrique Capriles twitterde gisteren:

“We hebben op dit moment een regering die niet regeert, totaal verlamd! Er is geen leiderschap om belangrijke beslissingen te nemen.”

Henrique Capriles

Uitdager Henrique Capriles op verkiezingscampagne afgelopen augustus

Respect voor de grondwet
Als de datum van 10 januari is gepasseerd, is er in de ogen van de oppositie een ongrondwettelijke regering met een president aan het hoofd die op sterven lijkt te liggen.

Ook de kerk waarschuwt vandaag voor instabiliteit in Venezuela als de grondwet terzijde wordt geschoven. Een kleine afrekening, want Hugo Chávez heeft in het verleden regelmatig kritiek op de christelijke leiders geuit, omdat ze te weinig zouden doen tegen armoede.

Misbruik afwezigheid
De partijgenoten van Chávez stellen juist dat het een staatsgreep zou zijn als de oppositie de wankele gezondheid van de president en zijn ‘tijdelijke afwezigheid’  aangrijpt om hem af te zetten en nieuwe verkiezingen uit te schrijven.

In oktober is Chávez nog met ruime meerderheid herkozen voor een vierde termijn en dus is zijn nieuwe presidentschap volgens zijn politieke medestanders volkomen legitiem, ook al heeft hij nu te kampen met zijn gezondheid.

Interne strijd om de macht
Als de eed wordt uitgesteld of donderdag vanaf Cuba wordt afgelegd en Chávez zou toch te ziek blijven, dan is er in elk geval tijd gewonnen in de interne strijd om zijn opvolging.

Congresvoorzitter Diosdado Cabello lijkt zich niet zonder slag of stoot neer te leggen bij huidig vice-president Maduro als Nieuwe Grote Leider. Ook al beweert Cabello zelf dat de geruchten in de ‘rechtse pers’ over grote verdeeldheid binnen de partij niet kloppen.

Maduro is geen Chávez
Voormalig buschauffeur Nicolas Maduro is door Chávez aangewezen als zijn opvolger, maar is op het eerste gezicht echt niet in staat de harten van de Venezolanen te veroveren zoals Chávez dat heeft gedaan.

Die grote liefde voor ‘El Comandante’ zien we hier overmorgen ongetwijfeld op alle televisiekanalen voorbij komen, grondwettelijk president of niet.

UPDATE: Regering laat dinsdagavond 8 januari Nederlandse tijd weten dat Chávez helemaal geen eed gaat afleggen. Ook niet vanaf zijn ziekenhuisbed op Cuba dus. Lees hier meer.

Newer Entries